Ksiądz ewangelicki, biskup Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, przywódca polskich ewangelików. Urodził się 19 września 1862 r. w Kaliszu, w rodzinie duchownego luterańskiego, superintendenta Diecezji Płockiej, przyrodni brat ks. Edmunda Burschego. Po ukończeniu gimnazjum Warszawie podjął w 1880 r. studia na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu w Dorpacie. Po ich ukończeniu, w 1884 r. objął posadę wikariusza w Warszawie, w latach 1885–1887 był proboszczem w Wiskitkach-Żyrardowie a następnie pastorem-diakonem w Warszawie. Tu objął kolejno funkcje od 1895 r. drugiego, a w latach 1899–1920 pierwszego pastora, jednocześnie w latach 1895–1904 był radcą Konsystorza. W 1904 r. został mianowany przez cara generalnym superintendentem (czyli zwierzchnikiem) Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Królestwie Polskim (na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim), a od marca 1920 r. był generalnym superintendentem Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Założył i wydawał pismo „Zwiastun Ewangeliczny” (tytuł nawiązywał do dawnego pisma ks. Leopolda M. Otto). W latach 1905–1906 wybudował w Wiśle drewnianą stylową willę „Zacisze” i wspólnie z dr. J. Ochorowiczem założył Stowarzyszenie Miłośników Wisły.
W 1915 r. został przez władze rosyjskie wysiedlony do Orenburga, w 1917 r. za zgodą rządu rewolucyjnego opuścił Rosję i udał się do Sztokholmu. W 1918 r. wszedł z urzędu w skład Tymczasowej Rady Stanu, w tym też roku podporządkowały mu się parafie na Śląsku Cieszyńskim. W 1919 r. rząd polski delegował go jako rzeczoznawcę ds. mazurskich, do prac w komisji traktatowej w Paryżu, gdzie złożył przedstawicielom Ententy Memoriał w przedmiocie protestantów polskich w Prusiech Wschodnich. Na jego wniosek Konsystorz ewangelicki w Warszawie podjął akcję na rzecz przyłączenia Mazur do Polski. W 1919 r. ks. Juliusz Bursche objął przewodnictwo Komitetu Mazurskiego podczas plebiscytu na Mazurach, patronował działającemu od 1920 r. Zrzeszeniu Plebiscytowemu Ewangelików Polaków, po plebiscycie przemianowanemu na Zrzeszenie Ewangelików Polaków. Po plebiscycie nadal interesował się mazurskimi ewangelikami, kilkakrotnie odwiedzał Działdowszczyznę, był aktywnym działaczem i członkiem honorowym Związku Obrony Kresów Zachodnich.
Był prezesem zarządu Ewangelickiego Biura Prasowego (od 1927 r.), współzałożycielem i od 1920 r. wiceprezesem Towarzystwa Badań Dziejów Reformacji w Polsce. Był też współzałożycielem Związku Polskich Towarzystw i Zborów Ewangelickich. Był uczestnikiem międzynarodowych konferencji ekumenicznych (m.in. w 1921 r. w Uppsali, w 1937 r. w Oxfordzie), na których bronił racji polskiego ewangelicyzmu w ówczesnych tarciach narodowościowych. W 1928 r. został prezesem Rady Kościołów Ewangelickich w Polsce, skupiającej wszystkie istniejące w międzywojennej Polsce Kościoły ewangelickie. Był żarliwym obrońcą polskich ziem zachodnich, gorliwie zajmował się polskimi ewangelikami na Mazurach i Śląsku, inicjując liczne akcje mające uchronić ich przed germanizacją. Publikował artykuły na ten temat.
W 1921 r. ks. Juliusz Bursche zainicjował powołanie Wydziału Teologii Ewangelickiej na Uniwersytecie Warszawskim. Był doktorem honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego, autorem prac dotyczących historii Kościołów ewangelickich. Dzięki niemu została wypracowana i wprowadzona w życie ustawa o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce, zgodnie z którą w lipcu 1937 r. został wybrany na zwierzchnika Kościoła i odtąd nosił tytuł biskupa Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Ustawa ta potraktowana została przez niemiecką część wyznawców jako nadmierne uzależnienie Kościoła od władz państwowych.
Po wybuchu II wojny światowej ks. Juliusz Bursche ewakuował się do Lublina, gdzie został 3 IX 1939 r. aresztowany przez gestapo i następnie przewieziony na przesłuchania do więzienia w Berlinie, a w lutym 1940 r. do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg. Został umieszczony w bunkrze odizolowanym od reszty więźniów. Zmarł, męczony podczas przesłuchań, po kilkudniowym pobycie szpitalu więziennym Moabit w Berlinie w dniu 20 lutego 1942 r. Prochów rodzinie nie wydano. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu ewangelickim w Warszawie.
Tekst: Jan Szturc „Ewangelicy w Polsce”, Wydawnictwo Augustana, 1998
