Cukiernik, przedsiębiorca. Urodzony w Warszawie w 1841 r. Emil Wedel był synem słynnego cukiernika, założyciela przedsiębiorstwa E. Wedel – Karla Ernsta Wedla (1813–1902).
Karol Wedel nauki w zawodzie cukiernika pobierał w Londynie, Paryżu i Berlinie. W Warszawie osiadł w roku 1845. Jako doświadczony cukiernik przystąpił do spółki z Karolem Grohnertem, prowadzącym cukiernię przy ul. Piwnej 12. Spółka zrobiła prawdziwą furorę, podbijając swymi wyrobami rynek cukierniczy.
Przedsiębiorca prowadził cukiernię i warsztat rzemieślniczy przy ul. Miodowej 12 w Warszawie. Zakład był wyposażony w maszynę do produkcji czekolady, jednak w pierwszych latach działalności firmy nie była ona reklamowana ani sprzedawana. Pierwsze reklamy tego produktu odnotowano w 1855. Autorskimi produktami firmy Wedel były karmelki śmietankowe, czekolada w płynie, której jego zakład sprzedawał ponad pięćset filiżanek dziennie, praliny z nugatem, pistacjami, kremem waniliowym, konfekty migdałowe, pomady kandyzowane, marcepany królewskie, karmelki. W cukierni sprzedawano także syropy na kaszel oraz karmelki piersiowe i pastylki miętowe.
Drugą pasją Karola Wedla było ogrodnictwo. Zajmował się hodowlą kwiatów, które eksponował na wystawach ogrodniczych. Był członkiem Towarzystwa Ogrodniczego Warszawskiego. Zmarły w 1902 r. w Warszawie Karol Wedel został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ulicy Młynarskiej.
Emil Wedel, syn Karola Wedla i Karoliny Augusty Wisnowskiej (ewangeliczki, córki Gustawa Wisniowskiego, właściciela fabryki sukna ze Zgierza), po odbyciu praktyki w zakładach cukierniczych w Niemczech, Szwajcarii, Anglii, Francji i uzyskaniu doktoratu z chemii spożywczej włączył się w zarządzanie firmą. W 1872 r., po ślubie z Eugenią z Böhmów, otrzymał przedsiębiorstwo w prezencie od ojca i formalnie stał się jego właścicielem. Ówczesna firma „C.E. Wedel” funkcjonująca jako Zakład Cukrów, Konfitur i Soków przynosiła wielkie dochody, a jej wyroby były bardzo popularne.
Emil Wedel unowocześnił i rozwinął rodzinną firmę. Szybko zaczął wymieniać przestarzałe maszyny produkcyjne. Stopniowo budował również własną sieć dystrybucji w oparciu o transport samochodowy. Postawił na działania promocyjne. W fabryce zaczęto wytwarzać specjalne pudełeczka prezentowe, zestawy na wzór paryskich bombonierek czy czekoladowe jaja i produkty do koszyczka wielkanocnego. Słodycze Wedla były tak popularne, że zaczynały się pojawiać ich kopie. Aby zabezpieczyć swoje wyroby, warszawski fabrykant zdecydował się na każdej tabliczce czekolady umieszczać własnoręczny podpis. „E. Wedel”, który nie tylko gwarantował oryginalność przedsiębiorstwa, ale stał się także nieformalnym logiem spółki. W 1926 roku Emil Wedel poprosił słynnego włoskiego plakacistę Leonetta Cappiella o przygotowanie projektu graficznego mogącego promować wedlowskie wyroby – powstał wtedy słynny wizerunek chłopca jadącego na zebrze.
Emil Wedel angażował się w działalność społeczną – był współzałożycielem Zgromadzenia Cukierników m. st. Warszawy, które organizowało szkolenia zawodowe oraz inicjowało akcje patriotyczne. Zaangażował się też w działalność Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego. Uczestniczył w życiu ewangelicko-augsburskiej wspólnoty religijnej w Warszawie. Kilka razy brał udział w wyborach do kolegium parafii. Wraz z żoną prowadził działalność dobroczynną. W 1886 r. ufundował dzwon dla stacji misyjnej „Polonia” w Pretorii. Rodzina Wedlów, oprócz przedsiębiorstwa cukierniczego i licznych sklepów, była właścicielami kamienic przy Nowogrodzkiej 37, Rybaki 12 i Czerniakowskiej 8 w Warszawie, folwarku Wolimontowice w podwarszawskim Świdrze, a także fabryki cementu we Wrzosowej koło Częstochowy.
W 1908 r. partnerem spółki został syn Emila – Jan Wedel (1874–1960), a firma zmieniła nazwę na E. Wedel i Syn. Największym osiągnięciem Jana była budowa fabryki na warszawskim Kamionku. Dzięki zakupowi nowoczesnych maszyn produkcja mogła rozwijać się nawet mimo światowego kryzysu finansowego. W 1936 roku Jan Wedel opatentował i wprowadził na rynek słynny produkt – ptasie mleczko. W latach 30. XX wieku pracownicy fabryki Wedlów mogli liczyć na bezpłatną opiekę lekarską i dentystyczną. Funkcjonowały tam stołówka, łaźnia, przedszkole, żłobek, chór oraz kilka sekcji sportowych. Organizowane były kolonie dla dzieci pracowników, a w 1936 roku rozpoczęto budowę pracowniczych ogródków działkowych. W 1939 roku liczba zatrudnionych wynosiła 1350.
Jan Wedel kontynuował filantropijną działalność rodziny – m.in. dofinansował budowę Filharmonii Narodowej i Kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej. Za swój wkład w rozwój polskiej gospodarki odznaczony został Orderem Polonia Restituta.
Opracowano na podstawie www.wikipedia.org
