Polski malarz, pejzażysta, historyk sztuki, pedagog. Urodził się w Warszawie, gdzie studiował w Szkole Sztuk Pięknych. Następnie kształcił się w Petersburgu, a od 1856 r. w Paryżu u Leona Cognieta. W 1858 r. powrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko profesora w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Był publicystą oraz krytykiem sztuki piszącym do wielu warszawskich czasopism, a także tłumaczem i pedagogiem. Członek honorowy Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1896 r. oraz członek założyciel Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.
Napisał kilka książek m.in. biografię malarza Józefa Simmlera oraz podręcznik anatomii dla artystów. Przetłumaczył na język polski Traktat o malarstwie Leonarda da Vinci. Kształciło się u niego wielu przyszłych wybitnych artystów, m.in. Eligiusz Niewiadomski, Józef Chełmoński, Józef Pankiewicz, Leon Wyczółkowski, Władysław Podkowiński.
Gerson w swojej sztuce koncentrował się na tematach patriotycznych, sielankowych, scenach rodzajowych z życia wiejskiego i góralskiego oraz pejzażach górskich. Pierwszy wielki obraz historyczny – Margrabia Gero i Słowianie – wystawił w Paryżu. Namalował wiele dzieł obrazujących historię Polski, m.in. Kopernik w Rzymie, Królowa Jadwiga i Dymitr z Goraja, Kazimierz I Odnowiciel, Zamordowanie Przemysława II. Tworzył również w technice graficznej litografii – teki Widoki Warszawy i Ubiory ludu polskiego oraz ilustracje książek historycznych – Hetmani polscy.
Wojciech Gerson był aktywnym działaczem parafii ewangelicko-augsburskiej Świętej Trójcy w Warszawie, a w latach 1898-1901 Prezesem Kolegium Kościelnego. Zmarł w 1901 r. w Warszawie i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ulicy Młynarskiej.
