Gdański burmistrz, kolekcjoner, miłośnik sztuki i mecenas. Pochodzący z Węgier Schachmannowie przybyli do Gdańska ze Śląska w XV w. W 1522 r. zostali obdarzeni indygenatem przez Zygmunta Starego, a kolei cesarz Ferdynand I nadał im w 1555 r. szlachectwo. Bartholomäus był synem ławnika Kaspara Schachmanna (1520–1573) oraz Elisabeth, córki Bartholomäusa Brandta (1526–1573). Studiował w Królewcu, następnie w Gdańsku, Strasburgu, Bazylei i Sienie. Podróżował po Niemczech, Francji, Italii, Egipcie i Bliskim Wschodzie. Piastował urząd ławnika (od 1592), rajcy (1594) i burmistrza (od 1605). Do śmierci pozostał jednym z czterech urzędujących burmistrzów. Nadzorował przebudowę Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta (1593–1596), budowę Wielkiej Zbrojowni (1602–1605), był inicjatorem budowy Studni Neptuna i fundatorem epitafium Giovanniego Bernardina Bonifacia w kościele św. Trójcy.
Tekst: dr Aleksandra Jaśniewicz
Ilustracja: www.commons.wikimedia.org
