Fundacja Gdański Festiwal Muzyczny zaprasza na koncerty dziesiątej edycji imprezy. Wielkim wydarzeniem w przededniu Wielkiego Tygodnia będzie wykonanie Pasji według św. Jana J.S. Bacha, które odbędzie się w sobotę, 8 kwietnia 2017 w Centrum św. Jana w Gdańsku. Utwór zaprezentują światowej sławy soliści: Thomas Walker (Ewangelista), Benoit Arnould (Jezus), Carolyn Sampson (sopran), Daniël Elgersma (alt), Stuart Jackson (tenor), André Morsch (bas) i zespoły: Cappella Amsterdam oraz Orchestra of the 18th Century. Całość poprowadzi dyrygent Daniel Reuss.
W repertuarze wywodzącym się z niemieckiego kręgu kulturowego usłyszeć będzie można znakomite muzyczne nazwiska: Dorotę Anderszewską i Piotra Anderszewskiego, którzy wystąpią 5 kwietnia 2017 r. w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej (w programie utwory L. van Beethovena i R. Schumanna) oraz włoskiego skrzypka Giuliano Carmignola, który 6 kwietnia 2017 r. w Centrum św. Jana w Gdańsku wraz Cappellą Gedanensis wykona utwory F. Mendelssohna i F. Schuberta.
Koncert inauguracyjny Festiwalu, który odbędzie się 31 marca 2017 r. uświetni swym udziałem jeden z najwybitniejszych wiolonczelistów świata – Mischa Maisky. Towarzyszyć mu będzie Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej pod dyrekcją Maxima Vengerova.
Na koncerty w Centrum św. Jana wstęp jest wolny.
Szczegółowy program Festiwalu poniżej:
http://www.gdanskifestiwal.pl/index.php/pl/program
PASJA WEDŁUG ŚW. JANA (BWV 245)
Początki pasji jako formy muzyczno-literackiej o charakterze religijnym sięgają IV wieku, kiedy to przed świętami Wielkanocy czytano Mękę Pańską. W Niedzielę Palmową duchowny w czasie liturgii recytował lekcję pasyjną według św. Mateusza. Pierwotnie pasję wykonywał diakon, który modyfikując swój głos wyróżniał teksty poszczególnych postaci z Nowego Testamentu, a od ok. 1200 r. zaczęto wprowadzać podział na role. W następnych wiekach czytano lub śpiewano pasję także w kolejnych dniach Wielkiego Tygodnia i według pozostałych Ewangelistów: w Wielki Wtorek wg św. Marka, w Wielką Środę wg św. Łukasza i w Wielki Piątek wg św. Jana.
W pełni ukształtowaną formę z obsadą wokalno-instrumentalną osiągnęła pasja w baroku, a ukoronowaniem jej rozwoju w pierwszej połowie XVIII wieku są dwa genialne dzieła Jana Sebastiana Bacha: Pasja według św. Mateusza z roku 1729 i oraz Pasja według św. Jana z roku 1723 (lub 1724). W tym kształcie składa się z recytatywów czyli fragmentów wykonywanych jako muzyczne deklamacje z towarzyszeniem basso continuo, arii śpiewanych przez solistów z towarzyszeniem zespołu instrumentów oraz z fragmentów chóralnych.
Jan Sebastian Bach napisał pasje wg trzech ewangelistów. Dwie z nich zachowały się w całości – wg Jana i Mateusza. Z Pasji wg Św. Marka pozostały niewielkie fragmenty. Przez wiele lat przypisywano Bachowi także autorstwo czwartej pasji – wg św. Łukasza. Dziś wiadomo, że to dzieło innego, nieznanego wciąż twórcy. Nie jest też znany autor tekstu Pasji według św. Jana.
Podstawę tekstu Pasji według św. Jana (BWV 245) stanowi opis Męki Pańskiej z rozdziałów 18 i 19 Ewangelii według św. Jana, rozszerzony o fragmenty Ewangelii wg św. Mateusza (o żalu Piotra po zaparciu się Jezusa oraz o rozdarciu się zasłony w Świątyni). Narracja ewangeliczna wzbogacona jest o fragmenty zaczerpnięte z niemieckiej poezji religijnej, poezji o moralizatorskim charakterze, której zadaniem było pobudzanie do pogłębienia uczuć religijnych uczestników nabożeństwa wielkopiątkowego. Spośród tekstów chorałowych Bach wybrał stosowne do nastroju Wielkiego Piątku zwrotki chorałów księdza Marcina Lutra, a także najlepiej pasujące tematycznie teksty czołowych kaznodziejów i teologów ewangelickich XVI i XVII wieku: Heermana, Gerhardta, Stockmanna, Weißego, Hertbergera i Schallinga. Przesłanie Bacha, które wyłania się z Pasji według św. Jana i Pasji według św. Mateusza, to odniesienie w świetle wydarzeń Męki Pańskiej do postępowania współczesnego człowieka. Śmierć Chrystusa została przedstawiona przede wszystkim jako spełnienie obietnic danych przez Boga Izraelowi, jako ostateczne i nieodwołalne potwierdzenie przymierza między Bogiem i jego ludem. Pasja stała się swego rodzaju kazaniem muzycznym i stanowi kontynuację wielkopiątkowej liturgii słowa.
Twórczość Jana Sebastiana Bacha popadła w zapomnienie na kilkadziesiąt lat i została na nowo „odkryta” przez Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego, który w 1829 roku w Berlinie zaprezentował wykonanie Pasji według Św. Mateusza. Dzieła lipskiego kantora są najdoskonalszym wyrazem i genialnym podsumowaniem wielowiekowej tradycji niemieckiej polifonii. Jego geniusz i wszechstronność powodowała, iż z jednakowym powodzeniem potrafił komponować wzniosłą muzykę religijną i wirtuozowską muzykę instrumentalną o świeckim charakterze. Przyświecał mu nadrzędny cel: chwalenie Boga i podarowanie ludziom wytchnienia dla umysłu. Obdarzony wielkim talentem i pełen wiary luteranin Jan Sebastian Bach w postaci Pasji według św. Jana i Pasji według św. Mateusza dał światu największe arcydzieła muzyki religijnej wszech czasów.
WYKONAWCY
BENOIT ARNOULD
Rozpoczął studia w Konserwatorium w Metz, a następnie kontynuował naukę w Conservatoire de Nancy pod kierunkiem Christiane Stutzmann, które ukończył ze złotym medalem i pierwszą nagrodą za śpiew liryczny w roku 2007. W tym samym roku wygrał Konkurs Pieśni w Adami. Jego kariera solisty rozpoczęła się w Szwajcarii z Michaelem Radulescu, a operowa – rolami w Medei Charpentiera i Prozerpinie Lully’ego z Hervé Niquet i Le Concert Spirituel. Artysta występował pod batutą takich dyrygentów, jak m.in. Marc Minkowski, Philippe Herreweghe, Ton Koopman, Christophe Rousset. Brał udział w festiwalach: La Chaise Dieu, Festival de St Denis, Ambronay i innych. Śpiewał w słynnych salach koncertowych, takich jak: Salle Pleyel, Barbican Center London, KKL Luzern. Brał udział w licznych nagraniach operowych, w tym partii tytułowej w Tankredzie Campry, w Dardanusie Rameau (Antenor) wraz z Ensemble Pygmalion, a z Les Talens Lyriques nagrał Amadis Lully’ego, gdzie wcielił się w postać Florestana. Ostatnio zaśpiewał partię Cindora w Zaïs Rameau w Amsterdam Concertgebouw oraz Teatrze Wiedeńskim. Odbył również tournée z Pasją św. Mateusza Bacha wraz z Nederlandse Bach Vereniging.
DANIEL ELGERSMA
Zaczął śpiewać w wieku sześciu lat jako sopran chłopięcy w chórze Martini Boyschoir Sneek, gdzie wkrótce został głosem wiodącym. Jako kontratenor uzyskał stopień licencjata i magistra w dziedzinie muzyki dawnej na Konserwatorium Królewskim w Hadze. Podczas studiów magisterskich zaczął się specjalizować w praktyce wykonawczej ornamentacji w muzyce angielskiej początku XVII wieku. Uczył się pod kierunkiem Michaela Chance’a, Petera Kooij, Jill Feldmana oraz Lenie van den Heuvel. Jako solista kontratenor zadebiutował w wieku lat siedemnastu, w Weihnachtsoratorium Bacha. Potem zaczął występować z recitalami m.in. muzyki Purcella z Lucy van Dael oraz kantatami Bacha na alt solo wraz z Klaasem Stok. Jako solista współpracował z takimi sławami, jak: Lars Ulrik Mortensen, Masaaki Suzuki, Joshua Rifkin, Jean Tubéry oraz Daniel Reuss. Aktywnie współpracował także z zespołami muzyki dawnej Vox Luminis (Lionel Meunier) oraz Gesualdo Consort Amsterdam (Harry van der Kamp).
STUART JACKSON
Studiował w Royal Academy of Music pod kierunkiem Rylanda Daviesa. Wcześniej był chórzystą w Christ Church w Oxfordzie, gdzie studiował biologię. W roku 2011, w wieku lat 25 został najmłodszym finalistą Międzynarodowego Konkursu Pieśni w Wigmor Hall i zdobył II nagrodę. Został także uhonorowany nagrodą Jerwood Young Artist na Glyndebourne Festival Opera w 2013 roku, gdzie wystąpił w operze kameralnej w Canticles Brittena pod batutą Vladimira Jurowskiego. W sezonie 2013/14 dołączył do zespołu Stuttgart Opera Studio i zaśpiewał partię tytułową w Orfeuszu i Eurydyce, Don Ottavio w Don Giovannim, Gastona w Traviacie, Abdalla w Nabucco oraz Drugiego Księdza w Czarodziejskim flecie. Najbliższe plany artysty to m.in. nagranie opery Il Sogno di Scipione (partia Scipione) dla The Classical Opera Company oraz wykonanie Fantazji Beethovena z BBC Scottish Symphony Orchestra pod batutą Thomasa Dausgaarda. Przygotowuje także m.in.: recitale z utworami Brittena i Williamsa dla opery w Stuttgarcie oraz partie Iro w Powrocie Ulissesa do ojczyzny dla Opery Królewskiej w Roundhouse. Wcześniej Stuart brał również udział m.in. w realizacji Mesjasza podczas tournée z Gabrieli Consort i Paulem McCreesh, a także Dydony i Eneasza Purcella z Trevorem Pinnockiem w Wigmore Hall. Artysta był stypendystą Samlinga, otrzymał także nagrodę Sybil Tutton Award przyznawaną przez Musicians Benevolent Fund.
ANDRE MORSCH
Jest członkiem zespołu Opery w Stuttgarcie, gdzie wykonał takie partie, jak: Leporello w operze Don Giovanni, Papageno w operze Czarodziejski flet, Figaro w operze Wesele Figara, Harlekin w operze Ariadna na Naxos, Juliusz Cezar w operze Juliusz Cezar oraz wiele innych. Wystąpił również w operze Franza Schrekera Die Gezeichneten na scenie Holenderskiej Opery Narodowej i jako Adario w Les Indes Galantes w Operze w Zurychu. Jego główna rola w dziele Lully’ego Cadmus i Hermiona w Opera Comique w Paryżu zdobyła prestiżową nagrodę fonograficzną Diapason d’Or. Artysta kreował również partię Harlekina w Operze w Lipsku oraz partię Stephano w Burzy Franka Martina w Concertgebouw w Amsterdamie. Najbliższe plany artysty to m.in. recitale z Juliuszem Drake, wykonanie Mszy h-moll Bacha wraz z Les Arts Florissants pod batutą Williama Christie, oratorium Eliasz z Holenderską Orkiestrą Radiową pod batutą Marcusa Creeda, Requiem Mozarta pod batutą Jana Willema de Vriend i orkiestrą Filharmonii w Hadze.
CAROLYN SAMPSON
Studiowała muzykę na Uniwersytecie w Birmingham, uczyła się także pod kierunkiem Richarda Smarta i Jonathana Papp. Wśród jej licznych kreacji w English National Opera warto wymienić partię tytułową w Semele oraz Paminę w Czarodziejskim Flecie, jak również partie tytułowe w Koronacji Poppei oraz The Fairy Queen. We Francji wystąpiła w Pierwszej Bratanicy Petera Grimesa w Opéra de Paris, śpiewała partię Eurydyki i Muzyki w Orfeuszu z Le Concert d’Astrée, partię Asterii w Tamerlano w Opéra de Lille oraz partię Morgany w koncertowej wersji Alcinie na Beaune Festival z Paulem McCreeshem. Wśród licznych występów koncertowych Carolyn Sampson wymienić można Mesjasza z The Orchestra of the Age of Enlightenment, Pasję wg św. Mateusza Bacha na BBC Proms z The English Concert i Trevorem Pinnockiem, Iluminacje Brittena z Manchester Camerata pod batutą Nicholasa Kraemera oraz Pasję wg św. Jana z The Hallé Orchestra i Markiem Elderem. Występowała również z takimi orkiestrami jak City of London Sinfonia oraz The Royal Liverpool Philharmonic i Scottish Chamber Orchestra. Artystka brała także udział m.in. w wykonaniu Pasji wg św. Mateusza Bacha z The Royal Concertgebouw Orchestra i Philippem Herreweghe, Pasji wg św. Jana z The Freiburg Baroque Orchestra i Gustavem Leonhardtem, oraz koncertach z Orchestre des Champs Elysées, La Chapelle Royale i in. Artystka brała udział w tournee z The King’s Consort w Stanach Zjednoczonych, występowała jako solistka z San Francisco Symphony Orchestra, Detroit Symphony Orchestra, Washington Bach Consort oraz Music of the Baroque z Chicago. Wśród licznych nagrań dla Hyperionu z The King’s Consort wymienić należy utwory Kuhnaua, Knüpfera, Vivaldiego, Zelenki, Monteverdiego, Haendla oraz ostatnio Mozarta na wysoko ocenionej płycie z ariami koncertowymi, wybranej przez BBC Music Magazine na płytę miesiąca. Nagrywała również kompozycje Bacha dla Harmonia Mundi oraz BIS, Orfeusza dla Virgin Classics, partię Amora w Elena e Paride Glücka dla DG Archiv, utwory Buxtehudegp dla Linn Records oraz pieśni z towarzyszeniem lutni dla Avie. Jej płyta z ariami operowymi Rameau Règne Amour, nagrana wraz z Ex Cathedra i Jeffrey’em Skidmorem została wysoko oceniona przez prasę muzyczną na całym świecie.
DANIEL REUSS
Studiował dyrygenturę chóralną w Konserwatorium w Rotterdamie pod kierunkiem Barenda Schuurmana. W 1990 roku objął kierownictwo artystyczne Cappelli Amsterdam i jest jej stałym dyrygentem. Pod jego kierownictwem zespół zajął znaczące miejsce nie tylko na scenach holenderskich, ale także europejskich. W latach 2003—2006 Daniel Reuss był również dyrygentem i szefem artystycznym RIAS Kammerchor w Berlinie. Od 2008 do 2013 roku pełnił tę funkcję w Estonii, prowadząc Estoński Kameralny Chór Filharmoniczny (Estonian Philharmonic Chamber Choir). Na zaproszenie Pierre’a Bouleza prowadził w 2006 roku klasy mistrzowskie w ramach Lucerne Festival Academy. W lutym 2007 debiutował w English National Opera, dyrygując Agrippinę Haendla. Daniel Reuss działa aktywnie jako wykładowca dyrygentury chóralnej. W latach 1994—2000 prowadził własną klasę w Konserwatorium im. Sweelincka w Amsterdamie. Regularnie bierze udział w kursach i klasach mistrzowskich poza granicami Holandii. Nagrania płytowe Reussa zrealizowane z różnymi chórami, ale przede wszystkim z Cappellą Amsterdam zostały nagrodzone wieloma prestiżowymi nagrodami. W 2015 roku Daniel Reuss pełnił funkcję Artysty Rezydenta Gdańskiego Festiwalu Muzycznego.
THOMAS WALKER
Studiował na wydziale instrumentalnym w Royal Scottish Academy of Music and Drama w Glasgow oraz śpiew pod kierunkiem Rylanda Daviesa w Royal College of Music w Londynie. Z ważniejszych wydarzeń w dorobku artysty można wymienić partię tytułową w Uczcie Baltazara Haendla wraz z RIAS Kammerchor Berlin i Ottavio Dantone na festiwalu muzycznym w Salzburgu, Europejskie tournée z Orkiestrą XVIII Wieku i Danielem Reussem z oratorium Mesjasz Haendla i wiele innych. W ostatnim czasie Thomas śpiewał również partię tytułową w Platée Rameau w Stuttgart Opera oraz Staatstheater Nürnberg oraz wziął udział w nowej produkcji Petera Sellarsa The Indian Queen dla English National Opera. Zaśpiewał partię Eurimaco w Powrocie Ulissesa, Janka w Sprawie Makropulos i wiele innych. Artysta również wziął udział m.in. w Carminie Buranie Orffa na BBC Proms w 2015 r., a także w Les Illuminations oraz War Requiem Brittena ze Scottish Ensemble w Moskwie. Brał również udział w wykonaniu Mszy Nelsońskiej Haydna oraz Kantaty Akademickiej Brittena z Inernationale Bachakademie Stuttgart pod batutą Jeffreya Tate’a.
CAPPELLA AMSTERDAM
Została założona w 1970 przez Jana Boeke. Od 1990 roku jej szefem artystycznym i dyrygentem jest Daniel Reuss, pod którego kierowanictwem zespół zdobył międzynarodową renomę. Cappella Amsterdam charakteryzuje się unikalnym brzmieniem oraz szerokim repertuarem od renesansu po holenderską muzykę współczesną. Cappella odnosi nie tylko sukcesy w ramach własnych produkcji, ale również współpracując ze znanymi chórami, zespołami instrumentalnymi i orkiestrami, takimi jak: Asko|Schönberg, Królewską Orkiestrą Concertgebouw, Orchestre de Paris i wieloma innymi. Wielokrotnie brała udział w realizacji projektów operowych: w 2011 roku z Opera Kolońską w ramach produkcji Sonntag aus Licht Karlheinza Stockhausena i Narodową Operą Holenderską w Dionysosie Wolfganga Rihma. Wydawcą ostatnich płyt Cappelli Amsterdam, entuzjastycznie przyjmowanych przez publiczność i prasę, jest Harmonia mundi. Lux Aeterna zawierająca kompozycje György Ligetiego i Roberta Heppenera została nagrodzona prestiżową nagrodą francuską Diapason d’Or w 2009 r. Nagranie oratorium Golgotha Franka Martina zrealizowane z Estońskim Kameralnym Chórem Filharmonicznym zostało nominowane do nagrody Grammy w 2010 r. Płyta z muzyką chóralną Janáčka (2012) zostało nagrodzone aż czterema nagrodami: Diapason d’Or, Choc de Classica, Preis der Deutschen Schallplatten Kritik i Edison Klassiek 2013. W marcu 2014 ukazała się płyta z nagraniem Stabat Mater i Sept Répons de Ténèbres Francisa Poulenca z sopranem Carolyn Sampson i muzykami estońskimi. Nagranie otrzymało francuską nagrodę Choc de Classica 2014. We wrześniu 2014 ukazała się ostatnia płyta Warum ist das Licht gegeben dem Mühseligen? z utworami chóralnymi Johannesa Brahmsa. Cappella Amsterdam jest jednym z założycieli Tenso Network Europe (Europejskiego Stowarzyszenia Profesjonalnych Chórów Kameralnych), które ma na celu m.in. propagowanie współczesnego repertuaru chóralnego oraz dzielenie się wiedzą w tej dziedzinie.
ORKIESTRA OSIEMNASTEGO WIEKU (ORCHESTRA OF THE EIGHTEENTH CENTURY)
Jest holenderskim zespołem wykonującą muzykę dawną. Została założona w 1981 roku przez Fransa Brüggena i Sieuwerta Verstera. Frans Brüggen nigdy nie był oficjalnym szefem Orkiestry, ale nadał jej kształt artystyczny i był jej głównym dyrygentem od momentu powstania, aż do swojej śmierci w sierpniu 2014 roku. Sieuwert Verster natomiast przez cały czas pełni funkcje jej dyrektora. Orkiestra liczy blisko 60 członków pochodzących z około 23 krajów. Muzycy znani indywidualnie jako specjaliści w zakresie XVIII-wiecznej i wczesno XIX-wiecznej praktyki wykonawczej grają na instrumentach z epoki lub na ich współczesnych kopiach. Głównym celem artystycznym Orkiestry stało się wykonywanie i nagrywanie klasycznych dzieł Haydna, Mozarta i Beethovena oraz innych kompozytorów XVIII i XIX wieku zgodnie z tradycją muzyczną epoki. Swój rozległy repertuar orkiestra zarejestrowała dla Philips Classics na płytach zawierających dzieła takich kompozytorów, jak: Purcell, Bach, Rameau, Haydn, Mozart, Beethoven, Schubert i Mendelssohn. Wiele z tych nagrań zdobyło międzynarodowe nagrody, a orkiestra uzyskała najwyższą renomę wśród zespołów grających na instrumentach historycznych. Podczas licznych tournée zespół występował w większości krajów Europy, USA i Ameryce Południowej. Orkiestra XVIII Wieku po raz pierwszy przyjechała do Polski w 1989 roku do Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 2005 zainaugurowała festiwal Chopin i jego Europa i dokonała wybitnych nagrań w serii fonograficznej Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina The Real Chopin. W roku 2015 Orkiestra wystąpiła po raz pierwszy w ramach Gdańskiego Festiwalu Muzycznego, a wykonana wówczas Pasja wg św. Mateusza J.S. Bacha została uznana za jedno z najważniejszych wydarzeń kulturalnych roku w Polsce.
GIULIANO CARMIGNOLA
Urodził się w Treviso. Jego pierwszym nauczycielem był grający na skrzypcach ojciec. Studiował też w Wenecji pod okiem Luigiego Ferro, a następnie u Nathana Milsteina i Franco Gulliego w Accademia Chigiana w Sienie oraz u Henryka Szerynga w Konserwatorium Genewskim. Karierę solową rozpoczął występując pod dyrekcją m.in.: Claudio Abbado, ponadto współpracował z wieloma innymi dyrygentami, jak np: Umberto Benedetti Michelangeli. Ważnymi epizodami jego kariery była współpraca z zespołem Virtuosi of Rome w latach siedemdziesiątych oraz z wieloma orkiestrami, jak: Orchestra da camera di Mantova, Sonatori della gioiosa Marca, Venice Baroque Orchestra, Orchestra Mozart, Orchestre des Champs Elysées. Wydawnictwa płytowe z jego udziałem zdobyły wiele prestiżowych nagród. Bach Violin Concertos z orkiestrą Concerto Köln (DG – 2015) oraz A. Vivaldi: Concertos for two violins z Amandine Beyer i zespołem Ensemble Gli Incogniti (Harmonia Mundi – 2016) zdobyły nagrodę Diapason d’Or. Jako pedagog prowadzi kursy mistrzowskie w Accademia Chigiana w Sienie oraz Hochschule w Lucernie. Przyznano mu też honorowe członkostwo Akademii Filharmonii Królewskiej w Bolonii oraz Akademii Świętej Cecylii.
MISCHA MAISKY
Jest jedynym wiolonczelistą na świecie, który studiował zarówno u Mścisława Rostropowicza, jak i u Gregora Piatigorskiego. Rostropowicz uznał go za ,,jednego z najwybitniejszych wiolonczelistów młodego pokolenia, którego gra łączy poezję i wyśmienitą delikatność z ogromnym temperamentem oraz znakomitą techniką”. Urodził się na Łotwie w 1948 roku, kształcił się w Rosji, a następnie wyemigrował do Izraela. Był entuzjastycznie przyjmowany w Londynie, Paryżu, Berlinie, Wiedniu, Nowym Jorku i Tokio, a także w pozostałych najważniejszych centrach muzycznych. Uznał się za obywatela świata: ,,Gram na włoskiej wiolonczeli za pomocą francuskich i niemieckich smyczków, używając austriackich i niemieckich strun, moja córka urodziła się we Francji, mój starszy syn w Belgii, młodszy we Włoszech, a najmłodszy w Szwajcarii; prowadzę japoński samochód, noszę szwajcarski zegarek, hinduski naszyjnik i czuję się jak w domu wszędzie tam, gdzie ludzie doceniają i lubią muzykę klasyczną”. Nagrywając wyłącznie dla Deutsche Grammophon, w ciągu ostatnich 25 lat wydał ponad 30 płyt z takimi orkiestrami, jak Filharmonicy Wiedeńscy i Berlińscy, London Symphony, Israel Philharmonic, Orchestre de Paris, Orpheus Chamber Orchestra czy Chamber Orchestra of Europe. Jednym z ważniejszych momentów jego kariery był rok 2000 i światowe tournée z repertuarem bachowskim. Maisky zagrał ponad 100 koncertów i po raz trzeci nagrał Suity solowe Bacha. Jego nagrania zyskały uznanie światowej krytyki i zostały pięciokrotnie nagrodzone prestiżową Record Academy Prize w Tokio, trzykrotnie otrzymały Echo Deutscher Schallplattenpreis, a także Grand Prix du Disque w Paryżu oraz Diapason d’Or, jak również nominacje do nagrody Grammy. Artysta jest stałym gościem większości najważniejszych festiwali, współpracował z takimi dyrygentami, jak Leonard Bernstein, Charles Dutoit i in. oraz występował z tak słynnymi muzykami jak: Martha Argerich, Radu Lupu czy Nelson Freire.
MAXIM VENGEROV
Wirtuoz skrzypiec i altówki, dyrygent i pedagog. Jeden z najwybitniejszych współczesnych artystów-muzyków. W wielu 5 lat zaczął naukę gry na skrzypcach u Galiny Tourchaninowej, a dwa lata później u Zakhara Brona. Jako 10-latek wyjechał po raz pierwszy za granicę – do Polski i zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Młodych Skrzypków im. Karola Lipińskiego i Henryka Wieniawskiego w Lublinie. W 1990 r. potwierdził swój nadzwyczajny talent zwycięstwem na Międzynarodowym Konkursie im. Carla Flescha w Londynie. W tym czasie studiował już u Z. Brona w Londynie i Lubece. Rozpoczął też publiczne występy w najważniejszych europejskich salach koncertowych, wzbudzając zainteresowanie znanych wytwórni płytowych oraz czasopism muzycznych. Zarejestrował do tej pory blisko 100 utworów lub cykli. Przyniosły mu one nagrody i tytuły ,,Artysty roku”, m.in. miesięcznika Grammophone, nominacje i słynny laur Grammy, nagrodę Edisona – za najlepsze nagranie II Koncertu Szostakowicza oraz bardzo cenioną Echo Klassik 2003 Telewizji Niemieckiej za recital złożony m.in. z utworów J.S. Bacha. Duży wpływ na rozwój artystyczny i pogłębienie doskonałości Maxima Vengerova miały jego kontakty m.in. z Mścisławem Roztropowiczem, Danielem Barenboimem, Vagiem Papianem oraz debiuty z najsłynniejszymi orkiestrami świata, takimi jak: Concertgebouw w Amsterdamie, BBC Philharmonic i Chicago Symphony. Maxim Vengerov odbył 2-letnie studia gry na skrzypcach barokowych z repertuarem tej epoki. Jego uwagę przyciągnęła również altówka, potem jeszcze sztuka improwizacji jazzowej, taniec i wreszcie dyrygentura. Od najwcześniejszych lat gra na instrumentach Stradivariusa, obecnie na ,,Ex-Kreutzer Stradivari” (1727). Od 2005 roku jest profesorem Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie. W 1997 roku został honorowym ambasadorem UNICEF-u. Angażuje się odtąd w spotkania i występy dla dzieci, m.in. w Ugandzie, Tajlandii i Kosowie. Ostatnio Maxim Vengerov odnowił i zacieśnił więzi z Polską. W 2006 roku, na zakończenie XIII Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu wystąpił z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Andrzeja Boreyki, a w 2011 pełnił funkcję przewodniczącego jury XIV edycji tego konkursu. Objął także przewodnictwo jury XV Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu w 2016 roku.
DOROTA ANDERSZEWSKA
Urodzona w Warszawie jako córka Polaka i Węgierki rozpoczęła swą muzyczną edukację w rodzinnym mieście. Studiowała w Polsce i we Francji, otrzymała również stypendium w Stanach Zjednoczonych. Spędziła cztery lata w Los Angeles na Uniwersytecie Południowej Kalifornii oraz w Kalifornijskim Instytucie Sztuk w klasie Endre Granata, ucznia Jashy Heifetza. Dwa lata studiowała w Nowym Jorku w Juilliard School, gdzie zdobyła dyplom Master of Music w klasie Dorothy Delay. Artystka jest laureatką licznych międzynarodowych konkursów: Wieniawskiego-Lipińskiego w Lublinie, Pekinie, Trapani oraz Zino Francescattiego w Marsylli. Od 1998 roku jest koncertmistrzem orkiestry National Bordeaux Aquitaine, a od października 2004 współpracuje również jako koncertmistrzyni z Orchestre National Montpellier Languedoc-Roussillon. Występowała jako solistka oraz w duecie ze swoim bratem, Piotrem Anderszewskim, w prestiżowych salach koncertowych w Europie, Azji i Ameryce.
PIOTR ANDERSZEWSKI
Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 6 lat. Później studiował w konserwatoriach w Lyonie i Strasburgu, w Akademii Muzycznej w Warszawie, na University of Southern California w Los Angeles. Swoje umiejętności doskonalił na kursach mistrzowskich we Włoszech u Fou Ts’onga, Murray Perahii i Leona Fleishera.
Wykonanie „33 Wariacji C-dur na temat walca Diabellego” Ludwiga van Beethovena na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Leeds w 1990 otworzyło mu drogę do debiutu w Wigmore Hall w Londynie, a następnie do międzynarodowej kariery. Występuje z takimi orkiestrami, jak m.in. Filharmonia Berlińska, Münchener Philharmoniker, Norddeutscher Rundfunk, London Symphony Orchestra, Royal Philharmonic Orchestra, Royal Concertgebouw, Boston Philharmonic, Chicago Symphony Orchestra, Philadelphia Orchestra, Los Angeles Philharmonic, NHK Symphony Orchestra. Koncertował m.in. w Polsce, Holandii, Anglii, Irlandii, Niemczech, Francji, Austrii, Portugalii, Włoszech i Stanach Zjednoczonych (w Carnegie Hall; rejestracja koncertu z grudnia 2008 została wydana na płycie CD w 2009 przez EMI). Brał udział w ważnych imprezach pianistycznych, takich jak Ravinia Rising Stars Series, BBC Pebble Mill Celebrity Recital Series, International Piano Series w Queen Elizabeth Hall w Londynie.
Występuje także jako kameralista, m.in.: z Wiktorią Mułłową, z którą nagrał trzy płyty dla firmy Philips (sonaty Johannesa Brahmsa, Leoša Janáčka i Sergiusza Prokofiewa), Andrzejem Bauerem oraz siostrą Dorotą, skrzypaczką.
Piotr Anderszewski nagrał kilkanaście płyt CD. Wydana przez firmę CD Accord płyta z muzyką Johanna Sebastiana Bacha, Beethovena i Antona Weberna, została entuzjastycznie przyjęta przez krytykę i otrzymała nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego – „Fryderyk ’96”. W 2000 pianista podpisał kontrakt płytowy z firmą Virgin Classics. Za płytę z „33 Wariacjami C-dur na temat walca Diabellego” otrzymał nagrodę Diapason d’Or, Choc du Monde de la Musique, Editor’s Choice for Gramophone i Recommande Classica. W 2006 CD z jego interpretacją utworów solowych Karola Szymanowskiego zostało wyróżnione Classic FM Gramophone Award.
W 1994 artysta otrzymał „Paszport Polityki”, w 2000 – Nagrodę im. Szymanowskiego, w 2001 – nagrodę Royal Philharmonic Society w kategorii instrumentalista roku 2000, w 2002 – Gilmore Artist Award.
Piotr Anderszewski jest bohaterem kilku filmów dokumentalnych, m.in. w reżyserii francuskiego dokumentalisty Bruna Monsaingeona. W 2009 film „Piotr Andreszewski. Podróżujący fortepian” został uhonorowany nagrodą w kategorii „Najlepszy portret” na festiwalu filmowym w Montrealu.
CAPPELLA GEDANENSIS
Rozpoczęła działalność artystyczną w 1981 roku, a w 1992 otrzymała status instytucji kultury Miasta Gdańska. Kontynuując tradycje założonej w XVI wieku Kapeli Rajców Miejskich, nawiązuje do bogatej twórczości muzycznej dawnego Gdańska i wykonuje opracowane i wydane drukiem arcydzieła muzyki gdańskiej. W repertuarze zespołu znalazły się zatem dzieła takich mistrzów gdańskich, jak: Franciscus de Rivulo, Paul Siefert, Kaspar Fórster, Crato Bűthner i wielu innych. Pierwszy z wymienionych muzyków, Franciscus de Rivulo, to zarazem pierwszy kapelmistrz Kapeli Rajców Miejskich. Ciekawostką jest, że Kapela Rajców Miejskich miała w swojej historii aż 16 kapelmistrzów różnych narodowości, jednakże samych mężczyzn. Swoistym zatem signum temporis nowych narodzin zespołu jest fakt, że kolejnym, 17 kapelmistrzem, została założycielka zespołu prof. Alina Kowalska-Pińczak – pierwsza kobieta na tym stanowisku. Zespół podjął się trudu przybliżania swoim słuchaczom wielkich arcydzieł oratoryjno-kantatowych baroku europejskiego. Część tego bogatego dorobku artystycznego została wydana na kilkudziesięciu płytach CD. Zespół ma w dorobku Złotą i Platynową Płytę. Nagranie Stabat Mater L. Boccheriniego z udziałem Agnieszki Tomaszewskiej zostało w 2008 roku nominowane do nagrody Fryderyka. Cappella koncertowała niemal na całym świecie: w USA, Chinach. Izraelu oraz większości państw europejskich. Uczestniczyła w licznych festiwalach międzynarodowych w kraju i za granicą. Zespół występował także przed Ojcem Świętym Janem Pawłem II oraz uczestniczył w znaczących wydarzeniach historycznych z udziałem prezydentów i monarchów Europy. Realizował wspólne projekty z Reinhardem Goebelem i Musica Antiqua Köln, Kwintetem Filharmoników Berlińskich, Triem Sigiswalda Kuijkena oraz z Zespołem Capella Flamenca. Cappella Gedanensis jest jednym z nielicznych zespołów w Europie, który gra na instrumentach dawnych oraz współczesnych.