Wybitna lekarka, patriotka, działaczka społeczna. Pochodziła z warszawskiej rodziny ewangelickiej. Urodziła się 1 stycznia 1902 roku w Mandżurii, gdzie ojciec jej, znany inżynier Emil Titz, pracował przy budowie kolei transsyberyjskiej. W wieku 7 lat Jadwiga zapadła na zagrażającą jej życiu chorobę. Wróciła do zdrowia dzięki pomocy miejscowego medyka i podjęła dotrzymane później postanowienie o zostaniu lekarką. Studia medyczne rozpoczęła w Kijowie, a ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim w 1926 r. Po studiach podjęła pracę w szpitalu prowadzonym przez warszawską Parafię Ewangelicko-Augsburską Świętej Trójcy przy ul. Karmelickiej w Warszawie (placówka prowadzona była do 1943 roku).
15 października 1935 r. Jadwiga Titz wyszła za mąż za oficera marynarki Stanisława Kosko. Po ślubie małżeństwo Kosko zamieszkało w Gdyni. Stanisław Kosko (1898–1939) – kapitan żeglugi wielkiej, porucznik Marynarki Wojennej, dyrektor Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni, tuż po wybuchu wojny, jako dowódca ORP „Gdynia” został ranny w nalocie bombowym 2 września 1939 r. i zmarł w szpitalu kilka dni później. Po zajęciu Gdyni przez Niemców w 1939 r. została wysiedlona i powróciła do Warszawy, gdzie spędziła okres wojny. Aktywnie brała udział w obronie stolicy, uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim. Była członkiem Oddziału „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) w podobwodzie Śródmieście-Południe – Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa przy ul. T. Chałubińskiego 2.
W 1945 r. Jadwiga Titz-Kosko zamieszkała w Sopocie. Jako wrażliwa na krzywdę ludzką organizowała opiekę medyczną i dystrubucję rzeczowej pomocy z zagranicy wśród potrzebujących. Społecznie udzielała porad lekarskich i przebadała około 10 000 osób związanych z gospodarką morską. Była członkinią Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Sopocie.
Prowadziła intensywną działalność w zakresie formalnej organizacji placówek medycznych dla dorosłych i dzieci z chorobami reumatycznymi. Utworzyła pierwszy po wojnie ośrodek zdrowia w Gdańsku-Wrzeszczu przy ul. Jaśkowa Dolina. W 1956 r. przy ul. Grunwaldzkiej w Sopocie (w pomieszczeniach dotychczasowego domu wypoczynkowego KC PZPR i Hotelu Nadmorskiego) zorganizowała Szpital Reumatologiczny. Pod jej kierunkiem w latach 1961–1964 zostało utworzone Sanatorium Rehabilitacyjne dla Dzieci dla dzieci dotkniętych reumatyzmem w Cetniewie, przeniesione później do Domu Wypoczynkowego „Chemik” w Sopocie. Jej dziełem są także Spółdzielnia Mieszkaniowa dla osób starszych i przewlekle chorych „Za Falochronem” w Gdyni oraz Spółdzielnia Pracy Inwalidów „Bałtyk”.
Była też dydaktykiem – jako ordynator Oddziału Reumatologicznego w II Klinice Chorób Wewnętrznych w Gdańsku do programu nauczania włączyła chorobę reumatyczną. Jest autorką pierwszego w powojennej Polsce podręcznika akademickiego pt. Podstawy Reumatologii. Była członkiem wielu towarzystw naukowych, w tym założycielką i prezesem Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i Sekcji Społecznej Oddział Gdański. W 1966 r. za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej przyznano jej tytuł „Gdańszczanin roku”.
Jadwiga Titz-Kosko zmarła 9 lutego 1989 r. i została pochowana na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni, (sektor 26, rząd 41, miejsce 21)
Publikacje o życiu Jadwigi Titz-Kosko :
- Jadwiga Titz-Kosko: Wspomnienia lekarza szkolnego, w: Pochylone nad człowiekiem t.2 wyd. Stowarzyszenie Redaktorów, Warszawa 1993,
- Ewa Ostrowska, Dama polskiej medycyny – opowieść biograficzna o dr Jadwidze Titz-Kosko, Gdynia 2002, ISBN: 83-908175-8-6
Opracowano na podstawie:
Ewa Ostrowska, Dama polskiej medycyny – opowieść biograficzna o dr Jadwidze Titz-Kosko
https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/jadwiga-titz-kosko,45891.html
