Niemiecki kompozytor epoki baroku. Urodził się w Halle, w 1694 roku rozpoczął naukę kompozycji u organisty F. W. Zachowa, u którego pobierał takie lekcje gry na organach, klawesynie, skrzypcach i ulubionym swym instrumencie – oboju. W 1698 wyjechał na dalsze studia do Berlina, gdzie na dworze elektora Fryderyka III (późniejszego króla Fryderyka Wilhelma I) działała kapela. Elektor zaproponował młodemu Haendlowi wyjazd na studia do Włoch, lecz kompozytor odmówił i wrócił do Halle, gdzie w lutym 1702 podjął studia na uniwersytecie.
Przez rok pracował jako muzyk katedry i kaplicy królewskiej, następnie nie przyjął następnie proponowanego mu stanowiska organisty w Lubece po zmarłym D. Buxtehudem. Rezygnując z tradycyjnego toku kariery zdecydował się na niezależną działalność artystyczną. Około roku 1703 przeniósł się do Hamburga, gdzie działał w tym czasie tworzący dla Opery w Hamburgu Reinhard Keiser i za jego sprawą Haendel został przyjęty do orkiestry operowej jako skrzypek. W 1705 r. wystawiono w Hamburgu pierwszą operę Haendla Amira z dodanym epilogiem Keisera Der Genius von Europa, to wydarzenie zapoczątkowuje szybki rozwój kariery kompozytora.
W 1706 Haendel wyjechał do Włoch – europejskiego centrum muzyki, gdzie oddał się komponowaniu i pracy jako organista. W Rzymie związał się „Arkadią” – akademią muzyków i poetów brał czynny udział w jej pracach. Powstały wówczas oratoria: La Resurrezione, Trionfo del Tempo e del Disignanno, dwuchórowe Gloria Patri oraz utwory kameralne. Rezultatem zainteresowania kompozytora miejscowym folklorem Neapolu były dokonane przez niego zapisy melodii kalabryjskich pasterzy; w tym czasie powstała też Camara spaginiola na głos solowy z gitarą. Tamże Haendel zyskał możnego protektora w osobie wicekróla Neapolu, kardynała V. Grimianiego.
Po opuszczeniu Włoch droga artysty prowadziła przez Hanower, gdzie objął po A. Steffanim stanowisko dyrygenta na dworze elektora hanowerskiego, do Londynu, gdzie znalazł się z końcem 1710 . W Londynie odniósł duży sukces po wystawieniu opery Rinaldo wg Jerozolimy wyzwolonej T. Tassa. Z wielkim powodzeniem komponował dla dworu angielskiego oraz dla Opery Hanowerskiej jednocześnie. Po skomponowaniu Ody na urodziny królowej Anny otrzymał z dworu angielskiego prestiżowe zamówienie na napisanie Te Deum and Jubilate dla uczczenia pokoju w Utrechcie. Utwory te wykonane po raz pierwszy w katedrze św. Pawła zastąpiły Te Deum and Jubilate H. Purcella, wykonywane od 1694 z okazji wielkich królewskich uroczystości. W tym okresie Haendel związał się z grupą poetów i muzyków skupioną na dworze hr. Burlingtona w Piccadilly. Po śmierci królowej Anny w 1714 r. na angielski tron wstąpił elektor hanowerski jako Jerzy I. W tym czasie powstaje m.in. Muzyka na wodzie (Water Music). Po półrocznym pobycie w Hanowerze Haendel osiadł w 1716 r. na zamku Cannons u swojego protektora hrabiego Carnarvona, gdzie poświęcił się wyłącznie twórczości kompozytorskiej.
W 1719 na życzenie króla założono w Haymarket Theater zespół operowy „Royal Academy of Music” skupiający najwybitniejszych śpiewaków ówczesnej Europy. To wydarzenie rozpoczęło dla kompozytora okres aktywnej działalności publicznej, co zostało nagrodzone nadaniem mu angielskiego obywatelstwa w 1727 r. W związku z koronacją króla Jerzego II powstały 4 Coronation Anthems (Hymny Koronacyjne). Intensywna twórczość operowa Haendla w 1728 r. (opery Riccardo Primo, Siroe, Tolomeo) oraz protektorat króla, nie uchronił „Royal Academy of Music” przed bankructwem. Do jej upadku przyczynili się drogo opłacani śpiewacy włoscy, jak również niechęć londyńskich melomanów do słuchania śpiewających w ojczystym języku wokalistów angielskich. W następnych latach kompozytor, ponownie pozyskawszy do współpracy włoskich śpiewaków, założył operę, która nie korzystała już z żadnych dotacji. Niestety nie odniosła ona sukcesu, także ze względów politycznych – przeciwnikiem Haendla, będącego protegowanym nielubianego króla Jerzego II, stał się wpływowy książę Walii. Ostatecznie o upadku opery Haendla przesądziło utworzenie konkurencyjnej opery pod dyrekcją Nicolo Porpory. Sukces oratorium Alexander’s Feast wraz pozyskanie przychylności następcy tronu (z okazji jego ślubu Haendel komponuje Anthem i operę Atalanta) nie uratowały kompozytora przed bankructwem przy końcu sezonu 1737.
Po tym wydarzeniu kompozytor zarzucił całkowicie twórczość operową, koncentrując się na formie oratorium. W latach 1741-1742 przebywał w Dublinie, zaproszony do Irlandii przez lorda W. Cavendisha. W tamtejszym Music Hall odbywały się liczne koncerty utworów Haendla, w tym prawykonanie mistrzowskiego dzieła Mesjasz. Pobyt w Dublinie, jak i dalsza praca w Londynie nie poprawiły sytuacji materialnej artysty. Trzeba było zwycięstwa króla Jerzego II w bitwie pod Culloden w 1746 r. nad pretendentem do tronu Karolem Edwardem Stuartem, by los Haendla się odmienił. Dla uczczenia tej wiktorii kompozytor stworzył pieśń From Scourging Rebellion oraz słynne oratorium Juda Machabeusz. Sukces tych dzieł, podobnie jak utworu Muzyka dla Królewskich Ogni Sztucznych (Fireworks Music), napisanej dla uświetnienia festynu połączonego z pokazem ogni sztucznych z okazji zawarcia pokoju w Akwizgranie, umocnił pozycję Haendla i uwolnił go od trosk materialnych. W 1752 kompozytor utracił wzrok, ostatnie lata życia spędził w Londynie, gdzie zmarł w 1759 r.
Haendel pozostawił po sobie około 40 oper. W czasie swych licznych podróży kompozytor poznał różne środowiska muz.: w Berlinie zetknął się ze stylem francuskim i włoskim, w Hamburgu z twórczością Keisera; pod wpływem Steffaniego, nadwornego kapelmistrza Hanowerze, powstały duety kameralne Haendla, a wpływy A. Scarlattiego wiążą się z pobytem Haendla we Włoszech. Przez długi czas w centrum zainteresowania kompozytora stała opera włoska, w której istotną rolę odgrywają partie solowe, w szczególności wyodrębniona aria. W późniejszych operach uzyskuje coraz większe znaczenie recitativo accompagnato, a następnie stopniowo zacierają się granice między recitativo a arią, co prowadzi do powstania scen dramatycznych w operze jako większych całości. Rozwijając sceny dramatyczne operze, Haendel przygotował grunt dla reformy opery Ch. W. Glucka.
Do twórczości oratoryjnej zachęciły Haendla kręgi mieszczańskie – to z nich wyszło żądanie od kompozytora porzucenia opery włoskiej i wykorzystania angielskich tekstów i wykonawców. Wczesne oratoria Haendla wykazują wpływy opery, wyrazem czego są liczne partie solowe, natomiast w późniejszych oratoriach elementy operowe zanikają na rzecz rozbudowanych partii chóralnych, będących nawiązaniem do angielskiej tradycji.
Wielką spuścizną kompozytora jest muzyka orkiestrowa i kameralna. Reprezentują ją przede wszystkim znane 12 Concerti grossi op. 6 – utwory na smyczki z grupą instrumentów koncertujących (I, II skrzypce, wiolonczela), utrzymane formie sonaty kościelnej lub suity i dworskie utwory orkiestrowe (Water Music, Fireworks). Muzyka kameralna obejmuje przede wszystkim sonaty triowe, suity, a także liczne koncerty: skrzypcowe, na organy, na obój, na flet, czy na grupy instrumentów.
