Urodzony w Gdańsku w rodzinie ewangelickiej fiński kompozytor, organista, pedagog muzyczny, kolekcjoner fińskiej muzyki ludowej, nauczyciel Jana Sibeliusa. Rodzicami jego byli kupiec Hans Edvard Faltin i Rose Friederke z domu Hollatz.
Po studiach w Gdańsku (w klasie Friedricha Wilhelma Markulla), Dessau (w klasie Friedricha Schneidera) oraz Lipsku Faltin zamieszkał w roku 1856 w Finlandii, gdzie pracował jako nauczyciel muzyki w instytucie w Wyborg (1856–1869); był także założycielem Stowarzyszenia Wokalno-Instrumentalnego. Realizował się jako organista-wirtuoz, pedagog, dyrygent i kompozytor. Od 1869 roku był kapelmistrzem w Teatrze Szwedzkim i dyrygentem koncertów symfonicznych w Helsinkach. W 1870 roku został organistą w kościele św. Mikołaja i dyrektorem Uniwersytetu Muzycznego. Od 1871 do 1884 roku był dyrygentem założonego przez siebie Stowarzyszenia Oratoryjnego, w latach 1873–1879 dyrygentem Opery Fińskiej, a od 1882 r. profesorem w klasie organów helsińskiego konserwatorium.
Friedrich Faltin wniósł istotny wkład do fińskiej kultury muzycznej; obok Fredrika Paciusa był najważniejszym przedstawicielem wpływu niemieckiej szkoły na muzykę fińską. Wydał trzy zbiory utworów chóralnych (1871, 1888, 1897) oraz zbiór preludiów organowych, komponował także solowe utwory wokalne. Jeśli chodzi o muzykę instrumentalną, to znane są jego dwie sonaty fortepianowe z 1850 roku oraz Wariacje na temat własny (1861) – utwór fortepianowy, inspirowany kompozycjami R. Schumanna i F. Mendelssohna-Bartholdy’ego. Najwybitniejszym z uczniów Faltina był kompozytor Jean Sibelius. Friedrich Faltin zmarł w 1918 roku w Helsinkach.